(मृ ने वापरला शब्द वेगळ्याच संदर्भात... त्याची कविता एक टिपी म्हणून तिथेच लिहिली. पण तो शब्द वेगळ्या अर्थाने मनात भिरभिरू लागला. अन मग ही उतरली मनातून खाली...)

तू म्हणालीस नजरेनेच
अन मी तुला जवळ खेचलं...
मनापासून हसलीस
अन लाजलीसही...

कित्तेक दिवस लोटले...
ना तू नजरेने काही बोललीस
अन मी ही नाहीच वाचले
तुझ्या अव्यक्त मनातले...

संपलीच का ग आपल्यातली
एकमेकांमधली,
ती हवी हवीशी
खेच...

जराजराशी सैल होऊ दे बोटांच्या गाठींची गुंफण..
जराजरासेे पुसून टाकू पाठीवरचे हलके गोंदण..
जराजराशी शांत होऊ दे कुंडलिनीची अलगद थरथर..
जराजरासे वाफ होऊ दे केसांवरचे गंधित दहिवर..
जराजरासा खुडून टाकू उरात भरला उनाड वारा..
जराजरासा उतरून देऊ देहावरचा मोरपिसारा..
जराजरासे हटव तुझे ते, पायांवरचे पाय आर्जवी.
जराजराशी फिकट होऊ दे ओठांवरची मोहमाधवी.
जराजरासे पुन्हा येऊ दे मला नियंत्रण श्वासांवरचे..
जराजरासा दृष्टीआड हो, राज्य त्यागुनि प्राणांवरचे..

-संघमित्रा

खूप दिवसांनी लिहीलेली कविता..

(फोटो माझ्या भाचाने काढलेला)

चहूकडे पाणी आणि कातळावर राणी
भरून आली मनामधे निळी निळी गाणी

काठावरले वृक्ष त्याची जळात साउली
हलती डुलती पाने, तिला त्याच्या चाहुली

रावा उडे इथे तिथे, करावया पाहणी
रंगुनिया प्रेमात ती, विणे घरटे शहाणी

पिल्ले दोन सानुली, जणु घरटे अोंजळी
लुकलुकु डोळे अन, मऊमऊ लव्हाळी

दिन सारा येर झारा, भूक पिलांची कोवळी
मायबाप देती घास, चोच जणु रोवळी

घंटा निनादे, काठावरल्या उंच राउळी

खरच, तिथे काही नव्हतच...

घाबरण्यासारखं किंवा उदात्त वगैरे,
लखलखित प्रकाश किंवा
गुढगंभीर अंधार...
असं नव्हतंच काही ...

एक मंद, शांत, दिलासा देणारा
निळसर प्रकाश, एक अनामिक शांतता
आणि एक अनाकलनीय निर्विकारता...
आणि शांत मंद
दिलासादायक
निळा प्रकाश

एका क्षणी, खोल गाभाऱ्यातून उमटावेत
तसे डॉक्टरांचे शब्द
मनावर हलकेसे उमटत गेले...
श्वास घे, बेटा, श्वास घे...
मोठा श्वास घे बयो...
हळुहळू घंटेचे नाद उमटत रहावेत
तसे मनावर निनादत राहिले...

मी मजेत, निवांत
हळूच हसूऩ म्हटलं सुद्धा,
घेतेय की श्वास,
नका काळजी करू...
अन मग डॉक्टरांचे ;
डळमळीत आत्मविश्वासातून
उमटलेले शब्द