कविता

ओढ

मन ओढ घेत राहतं सतत तुझ्याकडे...
डोळे स्वप्न-सत्यातला फरक ओळखेनासे होतात...
इतक्यांदा तू दिसतोस समोर ...
थेट समोर ....
अगदी जवळ...
श्वासांची ऊष्ण आंदोलनं जाणवतात मला ...
इतक्या समोर...
तुझ्या मिठीचा गंध दरवळत राहतो आसपास...
धुंदी चढतच राहते क्षणाक्षणाला...
या सगळ्या धुंद वेड्या भास-आभासांना पेलून शरीर थकतं हळू हळू!
ओढतं राहतं रोजच्या घाण्याच्या चकरा...
मन सैरभैर धावतं
अन शरीर घट्ट रुतून बसतं
संसारात,
जबाबदाऱ्यांत,
मुला बाळात...
आणि काय कायसमोर असेल त्यात.
निश्चल शरीर
आणि ओढाळ मन
ओढाताण नुसती अविरत!
बांधते मी रोज दावणीला हे वेड...
तट्कन् तुटणारे हे मन एके दिवशी

कविता: 

प्रार्थना

प्रार्थना
विमलमती दे गजानना
भालचंद्रा सिंदुरारि हिची कामना
लेण्याद्री रमलास गौरीनंदना
लेप रक्तगंधाचा हा गजवदना
सप्रेमे आळवू सिध्दिगणेशा
त्वरा करा या हो गणाधीशा
तत्वमसि तू, गणपती तू
राजसवदना,तू, अधिपती तू
व्यास-शिष्या आता दु:ख हरा
वाढते मोदक, वाहते दुर्वांकुरा
दिवसें-दिवशी मोद भरा
शुभंकरी सुखकरी हो, मयुरेश्वरा
हिची तव चरणी प्रार्थना ....

विजया केळकर __

कविता: 

हरवलेला पाऊस

थेंब टपोरू लागतात
खिडकीच्या दुधाळ काचेवर..
ढगांच्या काजळमायेत
उगवते एक तेजस्वी शलाका.
दिसते एक डहाळी काडकन मोडताना
समोरच्या गुलमोहराची..
शेवटी येतेच घसरत जमिनीवर
तिच्या खुळखुुळणाऱ्या शेंगांसकट.
कानात जमा होतो तडतडणारा पाऊस
शेतावरल्या गोठ्याच्या पत्र्यावर..
हुंगता येते ताजी कोरी हवा
बिनचष्म्याच्या बदामी डोळ्यांनी.
गडद करकरीत ढगांचा लागत नाही ठाव
आणि समोर उभे रहाते एक हरवलेले गाव..

Keywords: 

कविता: 

श्रावण

श्रावण पाऊस
आला आला पाऊस आला
संगे श्रावण मास हा आला
जीवाची सरली घालमेल
सणासुदीची रेलचेल
उन्हां पावसाचा लपंडाव
सोमवारी पूजा सदाशिव
मंगळागौर देईल वरदान
अर्पिता सोळा पत्री-फुले, सौभाग्यवाण
वंदा बुध-बृहस्पती
बनण्या विद्या वाचस्पती
आघाडा,दुर्वा,चणे-गूळघेऊन पूजती
लेकुरे उदंड करी आई जिवती
संपत शनिवार,राणूबाईचा आदित्यवार
व्रत वैकल्यांचा महिमा अपरंपार
शेतीसाठी नागांना वाचवा
नागपंचमी सांगे सख्यभाव जागवा
प्रेमबंधन राखीचं राखा
झाला कृष्ण द्रोपदीचा पाठीराखा
वन्देमातरम् चा करवा गजर
हाती ध्वज तिरंगा, उधळा अबीर

कविता: 

जाहल्या काही चुका...( पाडगावकरांची क्षमा मागून __/\__)

जाहल्या काही चुका अन्‌ शब्द काही बोललेले
तू दिलेले दु:ख सारे, प्रेम म्हणूनि गाईले

प्रेम भरल्या त्या दिसांचा, आठव जागा आजही
एकटीने झेलते आघात सोयऱ्यांचे, कधीची
त्या क्षणांना साद घालीत, संसार सारा ओढिते
तू दिलेले दु:ख सारे, प्रेम म्हणूनि गाईले...

होईल सारे नीट अन, पार करेन भवसागरा
आशा ही लावुनिया हृदया, मी कधीची धावते
मी असे सर्वस्व माझे, तुलाच रे वाहिले
तू दिलेले दु:ख सारे, प्रेम म्हणूनि गाईले...

कविता: 

निरमोही

तू तो निरमोही, हे मुरारी
मुडके न देखा एक बार भी
तू तो निरमोही, हे मुरारी

रंग तो सारे डारे तुने
भिगी चुनरि, मै रंगी सारी
तू तो निरमोही, हे मुरारी

एक बार रख ली मुरली
फिर ना रे तुने उठाई
तू तो निरमोही, हे मुरारी

कैसे सहुँ दु:ख ये सारे
कैसे रहु तुमबिन अकेली
तू तो निरमोही, हे मुरारी

चल पडे परदेस तुम तो
अब तो मै रहु तरसती
तू तो निरमोही, हे मुरारी

कविता: 

गाज

आय थिंक,देअर फोर आय अॅम
हे,देकार्ट कधीच गेला सांगून
पण हे मला कळल्यापासून
हे अस्तित्व माझं मलाच
मिरवावं, मिरवावं वाटू लागलं

कधी संथ,शांत,निवांत वरून
कधी प्रचंड खळबळ आतून
कधी वादळापूर्वीचं गडदभरून
कधी उचंबळणारं खदखदून
अन मग वादळं, अनेक एकामागून

कधी लोकांचं एेकणारं मन
कधी तावातावाने केलेलं भांडण
कधी रुढीतले उपटलेलं तण
कधी स्वत:शीच केलेलं रण
अन कधी अगदी, अगदी नवं सृजन

कविता: 

कळी

कळी ..........

कळी कोवळी
फुले पाकळी पसारा
खुले चेहरा हसरा
डुले देठ आसरा
बोले सरा, मागे सरा .......

खट्याळ गोजिरी
अर्धोन्मीलित साजिरी
लपे पानाड लाजरी
कुजबुजली वल्लरी ....

झोंबे थंडगार वारा
लागे चाहूल भ्रमरा
नि वास फुलपाखरा
माय कुर्वाळी लेकरा ..........

खुडे कोणी ऐरागैरा ?
बरा काटेरी पिंजरा
फुले ती दहा बारा
देती भवती पहारा ............

मग कळीस कळले
कसे फुलून जगावे .................

कविता: 

प्रेम

जाब तुला देणार नाही
विवरणे पुसणार नाही
प्रश्न आणि उत्तरांच्या
व्यूहात मी शिरणार नाही

वचने तुला देणार नाही
वायदे ऐकणार नाही
आश्वासनांची भूल मी
स्वत:स कधी देणार नाही

बंधनात अडकणार नाही
कैद तुला करणार नाही
स्वातंत्र्यात आहेस तू
परतंत्र मी होणार नाही

कबुली मागणार नाही
प्रमाण तुला देणार नाही
प्रेम आहे माझे तुझ्यावर
ते सिद्ध मी करणार नाही

कविता: 

ती राधा होती, हरीच्या अधरी...

मोरपिसातुनि हळूच आली
मऊ, गार झुळूक जराशी
उधळीत स्वप्ने सप्त रंगी
राधेची अलवार ओढणी

कुरळ्या कुंतला मधुनि सुटुनि
घुंगुर माळा होऊनि बसली
चाल जराशी घुंगुरवाळी
राधेच्या सुकुमार पाउली

पितांबरीचा रंग सोनसळी
उन कवडसे लख्ख चमकति
झरझर झर झर येती खालति
बरस बरसले राधेच्या कांती

मधाळ भाव श्रीहरीच्या वदनी
निल गडद मेघांच्या मधुनि
भोर काळ्या मिटलेल्या डोही
काजळ काळे राधेच्या नयनी

अन मुरली मधून पाझरली ती
नव्हती दुसरी तिसरी कोणी
तीच हळूवार उतरली होती
ती राधा होती, हरीच्या अधरी...

कविता: 

पाने

Subscribe to कविता
हिंदी / मराठी
इंग्लीश
Use Ctrl+Space to toggle