समुद्रकिनारी मी वाळूवर
विचारात मन, नजर पाण्यावर
सांध्यचाहूल उमटे लाटांवर
केशर-शिंपण जळास्थळावर ||

गर्द केशरी सूर्य क्षितिजावर
केशर पाउली आली सांज नभावर
केशर शेला पांघरून सर्वांगावर
केशर गोंदण करीत तनामनावर ||

अशी घेई सांज केशर-विळख्यात
दिसभरीचा शीण बांधून पदरात
शांत रम्य निशेच्या स्वागता जणू
निसर्ग गातसे ही नांदी सुरात ||

जळात केशर - नभात केशर
नारळीच्या झावळीत केशर
उगवत्या चंद्रकोरीत केशर
शंख-शिंपल्यांच्या नक्षीतही केशर ||

कितीदा साद घालतं
माझं माणूसपण मला
कधी ममतेचा पूर घेऊन
कधी स्वार्थाचा सूर घेऊन
कधी गर्वाचा विखार होऊन
तर कधी अश्रूंचा मोतीजाळ घेऊन

पण माझ्यातलं विदेहीपण
मात्र नेहेमीच असतं जागृत
ते नेहेमीच असतं न बदलणारं
शांत, स्थितप्रज्ञ तरीही जाणतं
नसानसांतून खेळल्या जाणाऱ्या
ह्या चैतन्याच्या रंगपंचमीला
नेहेमीच साक्ष असं

बघत असतं ते सतत
ह्या चैतन्याच्या नवरुपांना
पण त्यात ते रंगून मात्र जात नाही
सतत जागृत असणं
हाच त्याचा गुणधर्म
काहीच सांगत नाही,
बोलत नाही ते कधी आपणहून

मलाच पण जाणवतं ते कधी
एकदम असं
कधी कवितेच्या फुटक्या तुकड्यातून
तर कधी काळोख्या
गाभाऱ्याच्या मंद तेजात

भजन
उठा उठा सकलजन
आळवू या गजानन
गण गण गणात बोते
चला गाऊया भजन

जागवून जगताला
भास्कर आनंदी झाला
गण गण गणात बोते
रंग चढला भजनाला

जागता किलबिलती हे द्विजगण
कि करती नामस्मरण
गण गण गणात बोते
गाता जाईल द्वाडपण

सांगे हिरवागार तरुवर
शिष्यभार गुरूंवर
गण गण गणात बोते
मना आवर,धावा कर

संताचा लागला लळा
तोची पाठीराखा होई बाळा
गण गण गणात बोते
फुलवू भक्तीचा मळा

विजया केळकर ____

कुंचल्यातून रेखाटलेस तू मला जेव्हा
रंगही सजीव झाले खरे तेव्हा

कुंचल्यातून झरता ते ओघळते रंग
आकारलेस प्रत्यही तू अंग-अंग

आनंदालास पाहून तू , रेखिलेली कलाकृती
अभिमानी तुझ्या मनाला , शिवलीच नाही माझी प्रकृती

चित्र जाहले अनुपम मात्र छटा एक राहिली
अंतरंगी भेदून माझ्या जी अभंग वाहिली

अज्ञातच राहिलास तू कोरडा चित्रकार
तुला कसले कळणार अंतरंग नि कसला आकार

चित्र जमले खरे तुला , वेदना अस्पर्श राहिली
अंतरंगी उमळती ज्वाला , दिठीपार ना तू पाहिली

कसला धरतोस अभिमान निर्जीव कलाकृतीचा
कुंचल्यात नाहीच सामावणार हा पदर शतवृत्तींचा

धजू दिलास कुंचला अन रेखिले अवचित मला जरी