जुनाट समाधिस्थ
निळसर सुस्त शिखरे
तापून लालभडक झाली तेव्हा,
निरभ्र नभाचे किनारे
हळूहळू पेट
घेऊ लागले तेव्हा,
लोहाराचा भाता फुलून
अग्निफुलांचा
पाऊस पडू लागला तेव्हा,
करपट धुराचे लोळ
स्वच्छ ढगांना खाऊन
ढेकरा देऊ लागले तेव्हा,
हिरवे जिवंत रान
भान विसरून
राखेत उडून जाऊ लागले तेव्हा,
कपारींना जाग येऊन
आवाजाचे कोलाहल
उतू जाऊ लागले तेव्हा,
ओलसर शेवाळलेली जमीन
रुसून एकेका भेगेत
लुप्त होऊ लागली तेव्हा,
हाती बाळाच्या कपड्यांची,
दुधाच्या बाटल्यांची,
स्वतःच्या ऑफिसची व पाठीवर लॅपटॉपची,
पोटावर बेबी सॅकची,
मेंदूत कामाची,
मनात असंख्य विचारांची,
पायात अनंत अंतरांची,
गाडीत असीम वेगांची,
कसली कसली ओझी घेऊन भिरभिरलीस?
कसल्या कसल्या अस्थिरता,
पैशांच्या,
करिअरच्या,
घरकुलाच्या,
पिल्लाच्या,
घरच्या,
सगळ्या काळज्या गिळत,
काम करत राहिलीस....
