डॉ. पै ओटीच्या दारातून आत येईपर्यंत तिला पुन्हा दिसले नव्हते. आत येताच त्यांनी ऍनेस्थेशियाचा स्टेटस बघून पुढे येताना नर्सला काही सूचना दिल्या आणि सरळ तिच्या दिशेने आले. ती हातात एप्रन धरून तयारच होती. तिने डोक्यावर नीट चापूनचोपून हॉट पिंक स्क्रब कॅप घातली होती. मागच्या वेळी तिला इतका वेळ मिळाला नव्हता. त्यांनी एप्रनमध्ये हात घालता घालता तिच्या डोक्याकडे बघून मान हलवली.

"काय?" तिच्या तोंडून निघालंच.

"काही नाही."

हम्म पिंक आवडत नाही बहुतेक. देव करो याला प्रिन्सेस आवडणारी मुलगी होवो! मग बघू.

"सो, हिअर्स द मॅन ऑफ ऍक्शन!"

अनिशची कीबोर्डवरची बोटं थबकली आणि त्याने आवाजाच्या दिशेला पाहिले.

दारात शर्विल हाताची घडी घालून उभा होता. त्याच्या चेहऱ्यावर वैताग स्पष्ट दिसत होता.

अ ओ! अनिशच्या डोक्यात प्रकाश पडला. इमर्जन्सीच्या नादात तो शर्विलला भेटायचं अगदीच विसरून गेला होता. त्याने घड्याळात पाहिलं. नऊ! शिट, ह्याला दीडेक तास वाट बघायला लागली तर.. जाम वैतागला असणार. तसं त्याच्या चेहऱ्यावर शक्यतो असे भाव कधी दिसत नाहीत, आज मी बहुतेक जास्तच केलं. तो खुर्ची ढकलून उभा राहिला.

"अजून जास्तीत जास्त पंधरा मिनिटं" अनिश घड्याळात बघत म्हणाला.  विहानचे वडील खोलीत फेऱ्या मारत होते तर आई खुर्चीत नखं चावत बसली होती. आधीच त्यांना विहानला इथे आणायला उशीर झाला होता, हे ऑपरेशन सहा महिन्यांपूर्वीच व्हायला हवं होतं. सर्जरी कितपत यशस्वी होईल याची त्यांना शंका होती. "बिलिव्ह मी, ही'ज इन गुड हँडस." तो विहानच्या डोक्यावर थोपटत म्हणाला.

आधीच त्यांचा विश्वास नाही आणि त्यात हा होणारा उशीर त्यात भर घालतोय. तेवढ्यात खोलीचं दार उघडून नर्स आत आली. "सब रेडी है"
त्याने मान हलवून श्वास सोडला.

"मुझे लगा तुम पार्टी के बारे मे भूल गए..." डॉ. आनंदनी इशारा करताच वेट्रेस तिथून निघून गेली.

"कैसे भूलता, आपने शुभदाको तीन बार रिमाईंडर भेजा था." अजूनही ते दोघेच तिथे असल्यासारखे बोलत होते.

"हां! मैने तुम्हे मेरी असिस्टंट से मिलाना था. हमने बात की थी, यही है. सायरा देशमुख!"

ओह, मीच ती! सायरा एकदम गडबडली. तिने डॉ. पै ना एकदा कॉन्फरन्समध्ये बोलताना, एकदोनदा लॉबीमध्ये तिच्यापुढे चालताना पाहिलं होतं. कालच्या सर्जरीने तर आदर आणि भीती दोन्ही वाढलं होतं. आज त्यांच्या इतक्या जवळ उभी राहून ती थोडी तंद्रीत होती.