पहाटे जाग आली तीच इमर्जन्सी कॉलने! पटापट आवरून निघताना, तो नको म्हणत असतानाही सायराने तिची सुट्टी आवरती घेतली आणि दोघांनी हॉस्पिटल गाठलं. जाता जाता कारमध्ये अनिशने सर्जरीबद्दल बोलताना 'इन यूटरो' म्हणताच तिचे डोळे विस्फारले.
"सगळं ठीक आहे ग. मला अर्ध्या तासात सर्जरी आहे म्हणून थोडी टेन्स झालेय. बाय, मी पळते." म्हणून ती निघाली. लिफ्टबाहेर पाऊल ठेवताच सर्जिकल फ्लोर रिकामा दिसला. बरोबर, सगळे अनिशच्या केबिनबाहेर आहेत. तिने सर्जरी बोर्डवर त्यांना असाईन केलेली रूम बघितली आणि स्क्रब झाल्यावर आत जाऊन कामाला सुरुवात केली. मान खाली करून तिने कामावर लक्ष एकवटले. एकामागोमाग एक मेथॉडीकली तिचे हात एका लयीत चालू लागले. तिला हेच जमत होतं आणि हे करण्यावरच तिचं प्रेम होतं.
"फोन कंटीन्यूअसली बज रहा है!" शुभदाच्या डेस्कसमोरून जाताना त्याला थांबवून शुभदा म्हणाली. तिच्या हातातल्या नोटपॅडवर पन्नासेक मेसेज होते. "दुनियाभरके लोग कॉल कर रहे है. लेकीन मैने कह दिया, आप बिझी है. फिर भी डॉ. आनंद लाईनपर है.."
"एक्स्क्यूज मी, डॉ. पैंना OR मध्ये आता तूच असिस्ट करत होतीस का?"
सायराने हातातलं सँडविच खाली डब्यात ठेवलं. अरे यार! आता इथेही एकटं जेवू देऊ नका मला. चंदा आणि पूर्वाचे प्रश्न टाळायला ती आज स्टाफ लाऊंजऐवजी लॉबीच्या एका टोकाला रिकाम्या खुर्च्यांपैकी एक घेऊन बसली होती. तिला वाटलं होतं ती इथे कुणाच्या नजरेस पडणार नाही. पण नाहीच.
तिने तोंडावर टिश्यू धरून समोर एक बोट दाखवलं. एक मिनिट, माझं खाऊन होऊ दे.
