तासाभरापूर्वी मी राजारामपुरीत आमच्या घरी आले. आजीला तिच्या खोलीत जेवण द्यायला गेले तर ती मुटकुळं करून झोपली होती. कुठे आमच्या लहानपणी सत्ता गाजवणारी, ठणकावून बोलणारी, आम्हाला दम देणारी लक्षूमबाई आणि कुठे ही अशक्त दिसणारी, सुरकुतलेली आजी. आईला तिने मुलगा हवा म्हणून दिलेला सगळा त्रास आमच्या डोक्यातून कधीच विसरला जाणार नाही. दोन मुलींवर पुन्हा वंशाच्या दिव्यासाठी तिने आईला ऑपरेशन करू दिलं नाही. तर जाई - जुई झाल्या! एकावर एक फ्री! तेव्हापासून आजी ने चार मुली म्हणून आमचा आणि आईचा जो दु:स्वास केला त्याला तोडच नाही.
"मग ती इथे का आली होती?" मी न राहवून विचारलंच. डेस्पो वाटेल पण मला उत्तर हवंच होतं. माझा एक्स फेमस क्रिकेटर असणं मी दहा वर्ष चालवून नेलं होतं. मासिकांमध्ये, सोशल मीडियावर त्याला कायम वेगवेगळ्या बायकांबरोबर बघून हर्ट व्हायचं पण प्रत्यक्ष समोर बघण्याइतकं कधीच झालं नव्हतं.
हे म्हणजे हृदयात सुरा खुपसल्यासारखं होतं आणि ही जखम जबरदस्त दुखत होती.
कश्मीरा तिला काही कॉल करायचे आहेत सांगून टेरेसमध्ये जाऊन झोपाळ्यावर बसली. आम्ही झब्बू सुरू केला. पलोमा नेहमीप्रमाणे पटकन सुटत होती. मध्येच पप्पांनी जमुना उघडायची टूम काढली. "गेली तीन चार वर्ष त्यांना हे नवीन खूळ चढलंय." आई पलोमाला सांगत होती. "घरगुती वाईन! द्राक्ष म्हणू नको, अननस म्हणू नको, आंबा म्हणू नको एक फळ म्हणून शिल्लक ठेवलं नाही त्यांनी."
"हातभट्टी म्हण! एवढं अल्कोहोल असतं त्यांच्या वाइनमध्ये." मी पत्ते जमवत म्हणालो.
काकांना बहुतेक माझी अवस्था समजली. त्यांनी माझ्या खांद्यावर थोपटलं. काकींनी माझ्याकडे बघून काळजी करू नको अश्या अर्थाने मान हलवली. मी आत आल्यावर त्या का ऑकवर्ड होत्या त्याचं कारण आता कळलं.
"तू इथे कशी काय?" समरने गळ्यातून तिचे हात सोडवत विचारले. तो माझ्यासमोर नाटक करतोय का? त्यांच्यात काहीतरी चालू आहे आणि मला कळू द्यायचं नाही, असं आहे का? पण कशाला, मी त्याची कोणीच नाहीये. आमच्यात काहीच नाहीये त्याचं कारण मीच आहे. माझीच चूक आहे.
मी घरी येऊन खरंच गरम पाण्याचा शॉवर घेतला आणि फॅनखाली केस वाळवत बसले. इतक्या वर्षानंतर फुटबॉल, रनिंग, स्विमिंग सगळं एकामागोमाग एक करून माझी तर हवाच गेली. पायांची जेली झालीय. समरला सांगायला पाहिजे, मी त्याची ट्रेनर नाहीय. रोज नाही करू शकत बाबा इतकं. लहानपणी ठीक होतं. आता तो ॲथलीट आहे, मी नाही.
दुसऱ्या दिवशी सकाळचा वर्कआऊट, माझं सेशन, जेवण वगैरे आवरल्यावर घरी येऊन थोडा वेळ डुलकी काढली तोच पाच वाजल्याचा अलार्म खणाणला. मी पटकन ब्लॅक टाईट्स आणि पर्पल रेसरबॅक क्रॉपटॉप कम स्पोर्ट्स ब्रा घालून वर एक पातळ पांढरा लूज टीशर्ट अडकवला. केसांची उंच पोनीटेल आणि रनिंग शूज घालून तयार व्हायला मला वट्ट दहा मिनिटे लागली. तरी तेवढ्यात त्याने येऊन एक हॉर्न वाजवलाच. मी घर लॉक करून नॅपकीन आणि थंड पाण्याची बाटली घेऊन बाहेर आले नि गाडीत बसले.
पावसाळा अजून संपला नसल्याने नऊ वाजताच्या सुमारास तसं कवळंच ऊन होते. गाडी पार्क करून आम्ही शाहू स्टेडियममध्ये गेलो. मैदानात पातळ चिखलाचा थर आणि कडेकडेने खेळल्या न जाणाऱ्या भागात हिरव्यागार गवताचे पुंजके उगवले होते. इथनंच तर सगळं सुरू झालं होतं. लिटरली!
मी तिसरीत असताना माझ्या मस्ती आणि वांडपणाला कट्टाळून पप्पा इथे पाटील सरांचा क्लास बघायला मला घेऊन आले होते. "पलो, तुला माहिती आहे, तुझ्यामुळं मी पाटील सरांकडे खेळायला लागलो."
"खरं? कस काय?" तिने शेजारी चालताना आश्चर्याने माझ्याकडे बघितले.
समर उठून दरवाजा उघडायला गेला आणि लगेच ओळखीचे चित्कार माझ्या कानावर आले. उठून पुढे जाऊन पाहिलं तर माझी लहान बहीण समरला मिठी मारुन समरभैयाss म्हणून ओरडत होती. मला माहित होतं, ही काय घरी थांबून वाट बघण्यातली नाही. आमची जाई म्हणजे अगदी बडबडी, वांड कॅटेगरी आणि तिच्या उलट जुई! गोड, शांत, जेवढ्यास तेवढी बोलणार आणि बाकी वेळ पुस्तकात डोकं खुपसून बसणार.
शॉवर सुरू करून मी नेहमीचा ब्लॅक रिझर्व्ह बॉडी वॉश उचलला. त्यातला वेलचीचा सटल सुगंध मला नेहमी आईच्या किचनमध्ये उकळणाऱ्या चहापासून खपली गव्हाच्या गोड हुग्गीपर्यंत घेऊन जायचा. पण आज अंगावर त्याचा फेस होऊन पाण्यात विरून जाताना, तो वास जाणवलाही नाही. पलोमाची जखम खोलवर झाली होती आणि इतक्या वर्षांनी तिला जवळ बघून त्या भरलेल्या जखमेची खूण पुन्हा हळवी होत होती. मी थंडगार पाणी जोरात डोक्यावर आदळू दिलं आणि त्या टोचणाऱ्या थेंबांच्या माऱ्यात खालमानेने उभा राहिलो. डोळ्यासमोरून पलोमा बरोबर घालवलेले सगळे क्षण फेर धरून जात होते. ऑफकोर्स, मी वीक झालोय. सगळं काय चाललंय कळत नाही.
पलोमाला घेऊन मी पहाटे शार्प साडेपाच वाजता सरनोबतवाडी ग्राऊंडवर पोचलो. रोज सकाळी नऊ वाजेपर्यंत हे ग्राउंड मला प्रायव्हेट प्रॅक्टिससाठी दिले आहे. इथल्या सिक्युरिटीमुळे कोणालाही माझ्याबद्दल पत्ता लागू दिला नाहीय, नाहीतर पोरं जाम गर्दी करतील. कुठेही मोकळेपणाने हिंडता, खेळता येत नाही हा सेलिब्रिटी होण्याचा तोटाय राव! तिला दिलेलं घर माझ्या मागच्याच गल्लीत आहे त्यामुळे पटकन पिक करून निघता आलं.
