"ओके! सो.. मला तुम्हा दोघांना आधी भेटवायचं होतं म्हणजे तुम्ही एकत्र बसून आपापलं शेड्यूल मॅच कराल. तुमचं झालं की वेंडी हॉटेलवर परत जाईल, आमचा सकाळचा वर्कआऊट झालाय. आता दिवसभर त्याला काही काम नाही." समरने माझ्यावरची नजर न हटवता सांगितले.
"हम्म, तशीही मी कायम तुझ्या डोक्याजवळच आहे. 24 बाय 7 ऑन कॉल. कोचचा आदेश! सो, मी तुमच्या चालू शेड्यूलशी जुळवून घेईन." मी खांदे उडवले. आय मीन, मला एवढी मोठी रक्कम फक्त तीन महिन्यांसाठी मिळते आहे तर माझा फोकस पूर्णपणे तूच असणार आहेस. तुला जेव्हाही गरज पडेल, मी अ‍ॅव्हेलेबल आहेच.
शक्स, नॉट लाईक दॅट!! मी स्वत:ला मनातच एक टपली मारली.
रविवारी सकाळी दादर स्टेशनला कोयनेत बसल्यापासनं छातीत धडधडायलंय. हा जॉब स्वीकारून मी बरोबर करतेय ना? कसे असतील पुढचे तीन महिने? इथपासून ते का जातेय मी परत? कसं काम होईल माझ्या हातून? आणि तो? तो काय विचार करत असेल? असे सतराशे साठ प्रश्न मनात ठाण मांडून डोकं बाद होण्यापूर्वी मी कानात इअरफोन्स खुपसले. विचार बंद!! Deep breath.. deep breath...
स्पॉटीफायवर 'जेमेल हिल इज अनबॉदर्ड' पॉडकास्ट सुरू केलं. आता दिवसभराची निश्चिंती!
तिने दारात उभी राहून सोफा ते डेस्क ते त्याची खुर्ची आणि मोठया खिडकीपर्यंत पूर्ण केबीनभर नजर फिरवली. इथल्या प्रत्येक कानाकोपऱ्यात त्यांच्या आठवणी होत्या. तिला तन्वीचे शब्द आठवले.
"एक्स्क्यूज मी, डॉ. पैंना OR मध्ये आता तूच असिस्ट करत होतीस का?"
सायराने हातातलं सँडविच खाली डब्यात ठेवलं. अरे यार! आता इथेही एकटं जेवू देऊ नका मला. चंदा आणि पूर्वाचे प्रश्न टाळायला ती आज स्टाफ लाऊंजऐवजी लॉबीच्या एका टोकाला रिकाम्या खुर्च्यांपैकी एक घेऊन बसली होती. तिला वाटलं होतं ती इथे कुणाच्या नजरेस पडणार नाही. पण नाहीच.
तिने तोंडावर टिश्यू धरून समोर एक बोट दाखवलं. एक मिनिट, माझं खाऊन होऊ दे.
"फोन कंटीन्यूअसली बज रहा है!" शुभदाच्या डेस्कसमोरून जाताना त्याला थांबवून शुभदा म्हणाली. तिच्या हातातल्या नोटपॅडवर पन्नासेक मेसेज होते. "दुनियाभरके लोग कॉल कर रहे है. लेकीन मैने कह दिया, आप बिझी है. फिर भी डॉ. आनंद लाईनपर है.."
"सगळं ठीक आहे ग. मला अर्ध्या तासात सर्जरी आहे म्हणून थोडी टेन्स झालेय. बाय, मी पळते." म्हणून ती निघाली. लिफ्टबाहेर पाऊल ठेवताच सर्जिकल फ्लोर रिकामा दिसला. बरोबर, सगळे अनिशच्या केबिनबाहेर आहेत. तिने सर्जरी बोर्डवर त्यांना असाईन केलेली रूम बघितली आणि स्क्रब झाल्यावर आत जाऊन कामाला सुरुवात केली. मान खाली करून तिने कामावर लक्ष एकवटले. एकामागोमाग एक मेथॉडीकली तिचे हात एका लयीत चालू लागले. तिला हेच जमत होतं आणि हे करण्यावरच तिचं प्रेम होतं.
पहाटे जाग आली तीच इमर्जन्सी कॉलने! पटापट आवरून निघताना, तो नको म्हणत असतानाही सायराने तिची सुट्टी आवरती घेतली आणि दोघांनी हॉस्पिटल गाठलं. जाता जाता कारमध्ये अनिशने सर्जरीबद्दल बोलताना 'इन यूटरो' म्हणताच तिचे डोळे विस्फारले.
दिवाळीचे दिवस असूनही खिडकीबाहेरच्या उन्हात पाऊस झिमझिमत होता. पावसामुळे अंगणात बकुळीच्या ओल्या फुलांचा सडा पडला होता. गॅसवर वाफाळणारी कॉफी मगमध्ये ओतली जाण्याची वाट बघत होती. कुकरची चौथी शिट्टी होताच त्याने गॅस बंद केला. तिने ओट्यावरून खाली उतरून मोठा चमचा उचलताच त्याने तो तिच्या हातातून ओढून घेतला.
"अनिशss प्लीज दे ना, मी पटकन करते."
त्याला हसू आलं. ती एवढीशी दिसत होती की तो एका हाताने तिला उचलून बाजूला ठेऊ शकत होता. त्याने चमचा उचलून एका हाताने उंचावर धरला. तिला पाय उंचावूनही तो मिळणं शक्य नव्हतं.
तो काळोखातून GPS दाखवेल तिकडे कार चालवत होता. सुनसान रस्ता, दोन्ही बाजूला किर्र झाडी आणि मधेच रस्ता ओलांडणाऱ्या लहान प्राण्यांचे बल्ब पेटल्यासारखे चमकून जाणारे डोळे.
