सायराला शक्य असतं तर तिने चालत्या गाडीतून उडीच मारली असती. थोडं जखमी होणंही परवडेल. पण तरीही ती थरथरत गप्प बसून राहिली. तोही गप्पच होता. "डेड एन्डचं घर" म्हटल्यावर त्याने घरासमोर कार वळवून थांबवली. पावसात उतरून मागचं दार उघडून तिने सॅक काढली आणि पूर्णच भिजू नये म्हणून छातीशी धरली. दार लावल्यावर त्याला लिफ्टबद्दल थँक्स म्हणावं की आत्ताच्या वागण्यासाठी माफी मागावी हे न कळून काही क्षण तिने डोअर हँडल धरूनच ठेवलं. पण शेवटी काहीच न बोलता ती पावसातून घराकडे पळत सुटली. पावसात न भिजणे हे वरवरचं कारण पण मुख्य म्हणजे तिला शक्य तितक्या लवकर त्याच्यापासून लांब जायचं होतं.
डॉ. पै OT च्या दारातून आत आले तेव्हाच वाईट मूडमध्ये दिसत होते. ऑपरेशन सुरू असतानाही त्यांचे थंड डोळे तिच्यावर रोखलेले होते. त्याचा काय प्रॉब्लेम आहे तिला कळत नव्हतं पण जे काही आहे तिकडे दुर्लक्ष करून तिला पुढे जायचेच होते. त्याची निगेटिव्ह एनर्जी बाजुला सारून तिचे काम नीट पाडायचे होते पण ही कठीणच गोष्ट होती.
"सायरा, ती क्युरेट मला मिळणार आहे की आता दुसऱ्या कोणाला बोलवू?"
तिने योग्य उत्तर देण्याआधी जीभ चावली. "मी करेक्ट साईज बघत होते." क्युरेट देताना ती म्हणाली.
संध्याकाळी घरी पोचल्यावरही तिचे शर्विलबरोबर टेक्स्ट्स सुरूच होते. तो तिच्यात इंटरेस्ट घेतोय हे दिसतच होतं पण ती अजून त्या पायरीवर पोचली नव्हती. त्याला दिल्लीहून यायला किती दिवस लागतील याचा काही अंदाज नव्हता, पण तो परत आला तरी डेटिंग वगैरे करायला ती मनाने अजून तितकीशी तयार नव्हती. कपडे इस्त्री करताना तिच्या फोनवर accident guy नाव ब्लिंक झालेलं नेहाने पाहिलं. झालं! ह्या सासूला स ग ळी इत्यंभूत माहिती द्यावीच लागली.
"अग पण नको का म्हणतेस? यू आर सोss सिंगल! तुला झीरो बॉयफ्रेंड्स आहेत, झीरो!!" नेहा जीन्स फोल्ड करताकरता म्हणाली.
डॉ. पै ओटीच्या दारातून आत येईपर्यंत तिला पुन्हा दिसले नव्हते. आत येताच त्यांनी ऍनेस्थेशियाचा स्टेटस बघून पुढे येताना नर्सला काही सूचना दिल्या आणि सरळ तिच्या दिशेने आले. ती हातात एप्रन धरून तयारच होती. तिने डोक्यावर नीट चापूनचोपून हॉट पिंक स्क्रब कॅप घातली होती. मागच्या वेळी तिला इतका वेळ मिळाला नव्हता. त्यांनी एप्रनमध्ये हात घालता घालता तिच्या डोक्याकडे बघून मान हलवली.
"काय?" तिच्या तोंडून निघालंच.
"काही नाही."
हम्म पिंक आवडत नाही बहुतेक. देव करो याला प्रिन्सेस आवडणारी मुलगी होवो! मग बघू.
अनिश राऊंडला निघणार इतक्यात मेसेंजर पिंग झाला. त्याने खिशातून सेलफोन काढून पाहिला तर शर्विल! चॅटचा स्क्रीनशॉट!
***
Sh: Hey, this is Sharvil.
Sh: Human from the pub, not your neighbor's dog.
S: Ha! I got confused for a second. How are you, human?
Sh: Good, landed in Delhi. It's so cold here.
त्याने कॅबच्या बाहेर हूड ओढून कुडकुडताना फोटो पाठवला होता.
S: oh no, bichara!
***
शर्विलला हे भारी वाटलं असावं, त्याने उत्साहात अनिशला पुढे मेसेज लिहिला होता.
अनिशची कीबोर्डवरची बोटं थबकली आणि त्याने आवाजाच्या दिशेला पाहिले.
दारात शर्विल हाताची घडी घालून उभा होता. त्याच्या चेहऱ्यावर वैताग स्पष्ट दिसत होता.
अ ओ! अनिशच्या डोक्यात प्रकाश पडला. इमर्जन्सीच्या नादात तो शर्विलला भेटायचं अगदीच विसरून गेला होता. त्याने घड्याळात पाहिलं. नऊ! शिट, ह्याला दीडेक तास वाट बघायला लागली तर.. जाम वैतागला असणार. तसं त्याच्या चेहऱ्यावर शक्यतो असे भाव कधी दिसत नाहीत, आज मी बहुतेक जास्तच केलं. तो खुर्ची ढकलून उभा राहिला.
"अरे ही इथे आहे!" बाहेरून चंदा ओरडली. तिच्याबरोबर सगळा घोळकाच आत आला. चंदा, सोनाली आणि पूर्वा तिघीही सायरासारख्याच सर्जिकल असिस्टंट होत्या. तिच्या वर्कप्लेस फ्रेंड्स. चंदा आणि सोनाली कॉस्मेटिक सर्जरीमध्ये होत्या, फक्त सहा तासाची शिफ्ट, फ्री सॅम्पल्स, सेलिब्रिटी क्लायंट्स मजाच मजा! पूर्वा बिचारी जनरल सर्जरीमध्ये पिळली जात होती. सायराला निसटायचा चान्स न देता त्या लगेच तिच्या आजूबाजूच्या खुर्च्या घेऊन बसल्या.
"अजून जास्तीत जास्त पंधरा मिनिटं" अनिश घड्याळात बघत म्हणाला. विहानचे वडील खोलीत फेऱ्या मारत होते तर आई खुर्चीत नखं चावत बसली होती. आधीच त्यांना विहानला इथे आणायला उशीर झाला होता, हे ऑपरेशन सहा महिन्यांपूर्वीच व्हायला हवं होतं. सर्जरी कितपत यशस्वी होईल याची त्यांना शंका होती. "बिलिव्ह मी, ही'ज इन गुड हँडस." तो विहानच्या डोक्यावर थोपटत म्हणाला.
आधीच त्यांचा विश्वास नाही आणि त्यात हा होणारा उशीर त्यात भर घालतोय. तेवढ्यात खोलीचं दार उघडून नर्स आत आली. "सब रेडी है"
त्याने मान हलवून श्वास सोडला.
