या वर्षी दिवाळी पार्टी हॉस्पिटलमध्येच नवीन बिल्डिंगच्या हॉलमध्ये होती. ती इमेल आली तेव्हा सगळेच हॉस्पिटलच्या कॉस्ट कटिंगवर वैतागले होते. संध्याकाळी सात वाजता सायरा नेहाबरोबर टॅक्सीतून उतरली तर पूर्ण बिल्डिंगला सोनेरी लायटिंग केलं होतं. दुसऱ्या मजल्यावर बँक्वेट हॉल आणि त्याच्यावरचे काही मजले हॉस्पिटलचं अजून उदघाटन न झालेलं गेस्ट हाऊस होतं.

"दीद, तू ते भेळेचे बिंज बार्स ठेवले ना बॅगमध्ये?" लिफ्टमध्ये अचानक नेहाला आठवलं.

माझ्या अंगातला प्रत्येक स्नायू थकलाय, हाड न हाड विव्हळतंय. मी आत्ताच्या आत्ता आडवा होऊन पूर्ण आठवडाभर झोपून राहू शकतो. आजपर्यंत मी खूप मोठ्या, किचकट सर्जरीज अनुभवल्यात पण सोनलशी स्पर्धा कोणीच नाही करू शकत. मला सेलिब्रेशन म्हणून एक ओरिओ मिल्कशेक आणि झोप हवीय. स्क्रब करता करता अनिश त्याचं डोकं हळूहळू ताळ्यावर आणत होता, हायपर मोडवरच्या शरीराला शांत व्हायला सांगत होता. 

रात्रीचे तीन वाजत आलेत. एव्हाना मेंदूची अक्षरशः चाळण झालीय. खिडकीबाहेर रस्ताही किर्रर्र अंधारात बुडालाय. त्याने हात वर करून आळोखे पिळोखे देत बाहेर बघितलं. समोर सायरा ब्लॅंकेटमध्ये गुरगुटून झोपली होती. सकाळ होण्यापूर्वी थोड्या तरी झोपेची त्याला नितांत गरज होती. एवढीशी असून पसरून झोपल्यामुळे तिने सोफ्यावर खूपच जागा व्यापली होती. त्याने शूज काढले आणि लॅपटॉप मिटून खाली ठेवला. तिने ब्लॅंकेट अजून गुंडाळून घेत थोडी हालचाल केली. तिचं ब्लॅंकेट ओढून घ्यायचं विसरून जा! तो खाली कार्पेटवर झोपू शकला असता पण दुसऱ्या दिवशी पाठ भयंकर दुखली असती, आज ते परवडण्यातलं नाही.

अनिशला मी माझ्यापासून लांब ठेवतेय कारण मी एक जबाबदार आणि प्रॅक्टिकल व्यक्ती आहे. मी स्वतःला कायम सांगतेय की तू स्वप्नं काहीही बघ पण त्यांच्या आहारी जाऊ नको. मला माझ्या भविष्याचा आणि नेहाच्याही भल्याचा विचार करायचा आहे. आत्ताच काही काळापूर्वी माझी नोकरी जाणार होती. त्यावेळची दुसरा जॉब मिळेपर्यंतची अनिश्चितता आणि अस्वस्थपणा मी विसरू शकत नाही. फक्त माझ्या मनाला वाटतं म्हणून मी स्वतःला असं मोकळं सोडू शकत नाही. आय डोन्ट हॅव दॅट लग्झरी. सायरा अंथरुणावर पडल्या पडल्या विचार करत होती.