पावसाळा अजून संपला नसल्याने नऊ वाजताच्या सुमारास तसं कवळंच ऊन होते. गाडी पार्क करून आम्ही शाहू स्टेडियममध्ये गेलो. मैदानात पातळ चिखलाचा थर आणि कडेकडेने खेळल्या न जाणाऱ्या भागात हिरव्यागार गवताचे पुंजके उगवले होते. इथनंच तर सगळं सुरू झालं होतं. लिटरली!
मी तिसरीत असताना माझ्या मस्ती आणि वांडपणाला कट्टाळून पप्पा इथे पाटील सरांचा क्लास बघायला मला घेऊन आले होते. "पलो, तुला माहिती आहे, तुझ्यामुळं मी पाटील सरांकडे खेळायला लागलो."
"खरं? कस काय?" तिने शेजारी चालताना आश्चर्याने माझ्याकडे बघितले.
दुसऱ्या दिवशी सकाळचा वर्कआऊट, माझं सेशन, जेवण वगैरे आवरल्यावर घरी येऊन थोडा वेळ डुलकी काढली तोच पाच वाजल्याचा अलार्म खणाणला. मी पटकन ब्लॅक टाईट्स आणि पर्पल रेसरबॅक क्रॉपटॉप कम स्पोर्ट्स ब्रा घालून वर एक पातळ पांढरा लूज टीशर्ट अडकवला. केसांची उंच पोनीटेल आणि रनिंग शूज घालून तयार व्हायला मला वट्ट दहा मिनिटे लागली. तरी तेवढ्यात त्याने येऊन एक हॉर्न वाजवलाच. मी घर लॉक करून नॅपकीन आणि थंड पाण्याची बाटली घेऊन बाहेर आले नि गाडीत बसले.
मी घरी येऊन खरंच गरम पाण्याचा शॉवर घेतला आणि फॅनखाली केस वाळवत बसले. इतक्या वर्षानंतर फुटबॉल, रनिंग, स्विमिंग सगळं एकामागोमाग एक करून माझी तर हवाच गेली. पायांची जेली झालीय. समरला सांगायला पाहिजे, मी त्याची ट्रेनर नाहीय. रोज नाही करू शकत बाबा इतकं. लहानपणी ठीक होतं. आता तो ॲथलीट आहे, मी नाही.
काकांना बहुतेक माझी अवस्था समजली. त्यांनी माझ्या खांद्यावर थोपटलं. काकींनी माझ्याकडे बघून काळजी करू नको अश्या अर्थाने मान हलवली. मी आत आल्यावर त्या का ऑकवर्ड होत्या त्याचं कारण आता कळलं.
"तू इथे कशी काय?" समरने गळ्यातून तिचे हात सोडवत विचारले. तो माझ्यासमोर नाटक करतोय का? त्यांच्यात काहीतरी चालू आहे आणि मला कळू द्यायचं नाही, असं आहे का? पण कशाला, मी त्याची कोणीच नाहीये. आमच्यात काहीच नाहीये त्याचं कारण मीच आहे. माझीच चूक आहे.
कश्मीरा तिला काही कॉल करायचे आहेत सांगून टेरेसमध्ये जाऊन झोपाळ्यावर बसली. आम्ही झब्बू सुरू केला. पलोमा नेहमीप्रमाणे पटकन सुटत होती. मध्येच पप्पांनी जमुना उघडायची टूम काढली. "गेली तीन चार वर्ष त्यांना हे नवीन खूळ चढलंय." आई पलोमाला सांगत होती. "घरगुती वाईन! द्राक्ष म्हणू नको, अननस म्हणू नको, आंबा म्हणू नको एक फळ म्हणून शिल्लक ठेवलं नाही त्यांनी."
"हातभट्टी म्हण! एवढं अल्कोहोल असतं त्यांच्या वाइनमध्ये." मी पत्ते जमवत म्हणालो.
"मग ती इथे का आली होती?" मी न राहवून विचारलंच. डेस्पो वाटेल पण मला उत्तर हवंच होतं. माझा एक्स फेमस क्रिकेटर असणं मी दहा वर्ष चालवून नेलं होतं. मासिकांमध्ये, सोशल मीडियावर त्याला कायम वेगवेगळ्या बायकांबरोबर बघून हर्ट व्हायचं पण प्रत्यक्ष समोर बघण्याइतकं कधीच झालं नव्हतं.
हे म्हणजे हृदयात सुरा खुपसल्यासारखं होतं आणि ही जखम जबरदस्त दुखत होती.
ह्या गोष्टीला नावच नाही (This story does not have a name) ही दिग्दर्शक संदीप सावंत यांची तिसरी फिल्म.
महाराष्ट्र शासनाच्या महाराष्ट्र फिल्म, स्टेज अँड कल्चरल डेव्हलपमेंट कॉर्पोरेशन लिमिटेड(फिल्म सिटी मुंबई) या संस्थेतर्फे दरवर्षी Marche du film - festival de Cannes (कान फिल्म फेस्टिव्हल दरम्यान भरणारे फिल्म मार्केट) येथे तीन मराठी चित्रपट पाठवले जातात.
यावर्षी त्या तीन चित्रपटांमध्ये 'ह्या गोष्टीला नावच नाही' या चित्रपटाची निवड झाली आहे. मदार आणि टेरिटरी अशी बाकी दोन निवड झालेल्या चित्रपटांची नावे आहेत. हे कान फेस्टिवलचे सिलेक्शन नाही.
पुन्हा एकदा हायवेचा वार्याचा काहीही न विचारता होणारा झंझावाती स्पर्श अनुभवताच माझं डोकं जागेवर आलं. तोवर एका धुंदीतच सगळं चाललं होतं.
झर्याजवळून उठून पुन्हा पायवाटेने चालत आम्ही कधी डायनिंग एरियात आलो, बसलो , खाल्लं, दियाशी बोललो आणि निघालो हे सग्ळं नंतर आठवलं. ब्रेकफास्ट मस्त होता.
पण त्या झर्याजवळून उठताना जग माझ्यासाठी बदललं होतं. त्यानंतर मी आणि अंकित एकमेकांशी फार कमी बोललो.
जास्त बोलण्याची गरज त्या वेळी तरी नव्हती. एक तरल , अलवार अदृष्य तलम मलमल तरंगत आम्हाला लपेटून येत होती. आत्ता या क्षणी जगात कसलेच प्रॉब्लेम्स नाहीत असं वाटत होतं.
घरी कधी एकटी असेन तेव्हा वन पॉट मील म्हणून मी वेगवेगळे राईस करत असते. या वेळी तवा पुलाव केला. आमच्या ऑफिसजवळ कॉफी स्टॉप म्हणून एक पाभा, पुलाव, कोल्ड कॉफी वगैरे मिळणारी टपरी आहे, तिथला तवा पुलाव आम्ही कधीतरी ऑर्डर करतो. सिंबी पब्लिकचं फेवरीट ठिकाण आहे. मोठ्या ठिकाणी खाल्ल्यापेक्षा तिथली चव छान असते. म्हणून तिथला पुलाव आठवून ही रेसिपी केली.
तासाभरापूर्वी मी राजारामपुरीत आमच्या घरी आले. आजीला तिच्या खोलीत जेवण द्यायला गेले तर ती मुटकुळं करून झोपली होती. कुठे आमच्या लहानपणी सत्ता गाजवणारी, ठणकावून बोलणारी, आम्हाला दम देणारी लक्षूमबाई आणि कुठे ही अशक्त दिसणारी, सुरकुतलेली आजी. आईला तिने मुलगा हवा म्हणून दिलेला सगळा त्रास आमच्या डोक्यातून कधीच विसरला जाणार नाही. दोन मुलींवर पुन्हा वंशाच्या दिव्यासाठी तिने आईला ऑपरेशन करू दिलं नाही. तर जाई - जुई झाल्या! एकावर एक फ्री! तेव्हापासून आजी ने चार मुली म्हणून आमचा आणि आईचा जो दु:स्वास केला त्याला तोडच नाही.